سریال «بامداد خمار» از قسمت پنجم به بعد، با بسط دادن ابعاد شخصیتی و تقویت عنصر «خوبی‌های آشتی‌ناپذیر»، عمق روایی قابل توجهی یافته است. این ویژگی که در ژانر ملودرام متجلی می‌شود، بر تقابل دو یا چند عنصر ارزشمند اما متضاد دلالت دارد که قهرمان داستان را وادار به انتخابی دشوار و مملو از چشم‌پوشی می‌سازد.
تحلیل سه شخصیت اصلی مثلث عشقی سریال نشان می‌دهد که انتخاب هر کدام از منظر احساسی و منطقی برای مخاطب قابل توجیه است:
۱. رحیم (نوید پورفرج): عشق اصیل و آرمانی
رحیم، که عاشق اصلی محبوبه است، با دقتی مضاعف از سوی کارگردانی و تیم فنی، از کلیشه «مرد معمولی» فاصله گرفته است. استفاده از جزئیاتی نظیر سرمه چشم و تأکید بر اندام ورزیده، در کنار نمایش او از منظر دید محبوبه، به تقویت این ایده کمک می‌کند که چرا یک شخصیت اشرافی باید مجذوب او شود. فاصله ایجادشده در برخی نماها، حاکی از در دسترس نبودن این آرمان ایده‌آل برای محبوبه است.
۲. منصور (دانیال پورصباح): اشراف‌زاده‌ای متواضع
منصور، نماینده طبقه اشراف، با برجسته‌سازی قد رعنا در اولین حضور، فراتر از کلیشه‌های رایج ظاهر می‌شود. او فاقد هرگونه تبختر ناشی از جایگاه اجتماعی است و رویکردی متواضعانه و مردمی دارد. این ویژگی، او را به عنصری «مرد زندگی» تبدیل کرده و تخیل مخاطب را به سمت پذیرش او به عنوان گزینه‌ای ایده‌آل سوق می‌دهد.
۳. اصلان (حمید صفت): جذابیت ساختارمند و فرنگی‌مآب
برخلاف منصور، اصلان نمایانگر اشراف‌زاده‌ای سنتی و آگاه به آداب و رسوم است که گرایش‌هایی به فرهنگ غربی دارد. او باهوش، خوش‌چهره و مسلط بر فنون تأثیرگذاری اجتماعی است. این ویژگی‌ها سبب شده‌اند که محبوبه حتی در دوران میانسالی نیز از او با عنوان «همه‌چی‌تموم» یاد کند.
نتیجه‌گیری می‌شود که چینش استادانه این تقابل‌های هوشمندانه، «بامداد خمار» را در قسمت‌های اخیر از یک ملودرام صرف، به متنی عمیق‌تر در بررسی تعارضات اجتماعی و احساسی فراتر از دسته‌بندی‌های طبقاتی ارتقا داده است.
