Zootopia 2، دنباله‌ی پرفروش سال ۲۰۱۶، بار دیگر با ترکیب حیوانات بامزه و پیام‌های اجتماعی تند و تیز بازگشته است؛ از انتقاد به سیستم‌های پلیسی گرفته تا مفهومی که فیلم آن را «برتری شکارشونده‌ها» می‌نامد. اما فراتر از پیام‌های اجتماعی و سیاسی که منتقدان به آن اشاره کرده‌اند، یک نکته در این قسمت بیش از همه توجه‌برانگیز است: طراحی شخصیت‌ها به شکلی عجیب، آگاهانه و قابل‌توجه جذاب شده است.
دیزنی سال‌هاست حیوانات کارتونی «بیش از حد جذاب» طراحی می‌کند
این موضوع البته جدید نیست. از دهه‌ها پیش، دیزنی در بسیاری از آثار خود حیواناتی با ویژگی‌های انسانی و جذابیت بصری طراحی کرده است؛ از «هیولای» فیلم «دیو و دلبر» گرفته تا روباه کاریزماتیک «رابین‌هود» (۱۹۷۳) و حتی «نالا» در «شیرشاه». درواقع، دیزنی سال‌هاست با طراحی‌هایی که شباهت زیادی به جذابیت فیزیکی انسانی دارند، توجه مخاطبان را جلب کرده و حالا «زوتوپیا ۲» این موضوع را واضح‌تر از همیشه نشان می‌دهد.
«زوتوپیا ۲» این ویژگی را به‌طور کاملاً آشکار برجسته می‌کند
در این دنباله، برخی شخصیت‌ها چنان طراحی شده‌اند که مخاطب عمداً متوجه جذابیت غیرمعمول آن‌ها شود؛ از جمله شهردار برایان وایندنسر، اسبی عضلانی با ظاهر اغراق‌شده و لباس باز که به‌وضوح با هدف جلب توجه طراحی شده است. همچنین شخصیت‌هایی مانند گَزِل (با صدای شکیرا) و گزارشگر گرگی دنی هاولت (با الگوبرداری از ماریو لوپز) بیش از پیش یادآور جذابیت‌های انسانی‌اند.
طراحان انیمیشن در این قسمت تلاش کرده‌اند چهره‌ها، فرم بدن و ژست‌های شخصیت‌ها را به‌گونه‌ای بسازند که به‌نوعی همان الگوهای رایج جذابیت انسانی را بازتاب دهند؛ انتخابی که در یک فیلم اجتماعی ـ سیاسی، تعجب‌برانگیز اما بی‌تعارف آگاهانه است.
صراحت «زوتوپیا ۲» در مواجهه با این موضوع
به‌نظر می‌رسد دیزنی این بار به‌طور مستقیم با واقعیتی روبه‌رو شده که سال‌ها میان طرفدارانش زمزمه می‌شد: بسیاری از شخصیت‌های کارتونی آن عمداً جذاب طراحی شده‌اند و «زوتوپیا ۲» تنها این حقیقت را واضح‌تر کرده است.
چه این ویژگی را طنزآمیز بدانیم، چه عجیب، سازندگان فیلم با صراحت نشان می‌دهند که از این برداشت مخاطبان آگاهند و حتی آن را دستمایه شوخی و روایت قرار می‌دهند.
