فیلم‌های کمدی تقلیدی یا پارودی، که زمانی با آثاری چون Airplane! و Blazing Saddles جزو درخشان‌ترین نمونه‌های کمدی سینما بودند، حالا در صدر فهرست بدترین فیلم‌های تاریخ قرار دارند — حداقل طبق نظرات کاربران IMDb. در میان 100 فیلم با پایین‌ترین امتیاز این سایت، یک زیرژانر به طرز خجالت‌آوری غالب است: فیلم‌های تقلیدی ساخت جیسون فریدبرگ و آرون سلتر (Friedberg/Seltzer) که در اواخر دهه ۲۰۰۰ میلادی به شهرت رسیده بودند.
سقوط یک ژانر محبوب
ژانر پارودی در سینما زمانی شکوفا بود؛ آثاری مانند Top Secret!، Hot Shots! و The Naked Gun توانستند با نگاهی هوشمندانه به کلیشه‌های رایج سینمایی، تماشاگران را بخندانند. اما در دو دهه اخیر، این ژانر با ورود فیلم‌هایی نظیر Date Movie، Epic Movie، Meet the Spartans، Disaster Movie و Vampires Suck دچار سقوط شد.
این آثار نه فقط از نظر کیفی ضعیف‌اند، بلکه از دید مخاطبان و منتقدان نیز تحقیر شده‌اند. برای نمونه، Disaster Movie با امتیاز 1.9 از 10 در قعر لیست IMDb قرار دارد و در Rotten Tomatoes نیز تنها 1٪ رضایت منتقدان را جلب کرده است.
مشکل اصلی: فقدان هدف و محتوا
برخلاف پارودی‌های موفق دهه‌های گذشته، آثار فریدبرگ و سلتر نه نقد اجتماعی دارند، نه نگاهی طنزآمیز به ژانرهای خاص. آنها صرفاً مجموعه‌ای از شوخی‌های سخیف، جوک‌های جنسی و ارجاع‌های سطحی به فرهنگ پاپ هستند — بدون هیچ انسجامی در روایت یا انگیزه‌ای برای بیان موضوعی مشخص. فیلم‌هایی مثل Epic Movie یا Date Movie فقط «تقلید» می‌کنند، بدون اینکه چیز تازه‌ای ارائه دهند یا بیننده را به فکر وادارند.
نمونه‌های منفور
در میان فهرست 100 فیلم بد IMDb، آثار این زوج به‌کرات دیده می‌شوند:
- Disaster Movie: رتبه اول بدترین فیلم‌ها، امتیاز 1.9
- Epic Movie: رتبه دهم، امتیاز 2.4
- Date Movie: رتبه 24، امتیاز 2.8
- Vampires Suck و The Starving Games نیز هر دو در نیمه پایینی لیست هستند
حتی فیلم‌های غیرمستقیم تحت‌تأثیر این روند نظیر Superhero Movie، The Hungover Games و Fifty Shades of Black نیز امتیاز بسیار پایینی دارند — هرچند توسط فریدبرگ و سلتر ساخته نشده‌اند، اما میراث مسموم آنها را دنبال کرده‌اند.
آیا این پایان ماجراست؟
این زوج از سال 2015 به بعد فیلمی نساخته‌اند (Superfast! آخرین اثر آن‌هاست) و به‌نظر می‌رسد علاقه مخاطبان نیز به این سبک فیلم‌سازی افول کرده باشد. با این حال، میراث آنها همچنان به‌عنوان نمادی از زوال ژانر پارودی باقی مانده است — هشداری برای آنکه صرفاً با کنار هم چیدن ارجاع‌های فرهنگی و شوخی‌های سخیف، نمی‌توان کمدی موفقی ساخت.
