در ۳۰ مارس ۲۰۲۵، بلومبرگ گزارش داد که «دیوید زاسلاو»، مدیرعامل وارنر برادرز دیسکاوری، در حال بررسی گزینه‌های جایگزین برای دو مدیر بخش تولید، «مایکل دلوکا» و «پاملا عبدی» است؛ دو مدیری که این روزها تحت فشار بودند. زمان این تصمیم‌گیری عجیب به نظر می‌رسید، چرا که دلوکا و عبدی هم‌زمان در حال آماده‌سازی برای معرفی فهرست تولیدات جدید در رویداد سالانه CineCon (گردهمایی صاحبان سینما در لاس‌وگاس) و همچنین آماده انتشار نخستین بلاک‌باستر سال استودیو، «فیلم ماینکرفت»، بودند.
افزون بر این، فیلم پر سر و صدای «Sinners» به کارگردانی «رایان کوگلر» نیز در راه بود. هرچند این فیلم تضمینی برای موفقیت قطعی نداشت، اما اخراج مدیرانی که توانسته بودند در یک رقابت شدید برای خرید حق ساخت آن پیروز شوند – و بدین شکل شهرت فیلم‌سازپسند استودیو را پس از از دست دادن «کریستوفر نولان» (به دلیل نارضایتی او از انتشار هم‌زمان فیلم‌ها در سینما و HBO Max طی دوران کرونا) بازسازی کنند – اقدامی عجولانه به نظر می‌رسید.
خوشبختانه تصمیمات احساسی جای خود را به تدبیر داد، و این اتفاق به نفع همه تمام شد، زیرا تصور کنید وارنر برادرز در میانه یک موفقیت بزرگ در گیشه باشد، اما مدیرانی که پشت این پیروزی بودند یا به استودیوی دیگری پیوسته باشند یا به آزادترین مهره‌های بازار مدیران اجرایی بدل شوند.
کافی است به این فهرست پیروزی‌ها نگاه کنید: «فیلم ماینکرفت»، «Sinners»، «Final Destination: Bloodlines»، «F1: The Movie»، «سوپرمن»، و حالا هم شاهکار ترسناک «Weapons» به کارگردانی «زک کراگر» با افتتاحیه جهانی چشمگیر، نقدهای درخشان و امتیاز A- در CinemaScore.
این تغییر سرنوشت برای دلوکا و عبدی شگفت‌انگیز است، چرا که در ابتدای آوریل بابت دو شکست گیشه‌ای که حتی خودشان چراغ سبز نداده بودند، تحت انتقاد بودند: «Mickey 17» ساخته «بونگ جون-هو» (که هفت ماه پیش از پیوستن آن‌ها به شرکت تصویب شده بود) و «The Alto Knights» ساخته «بری لوینسون» (درامی گانگستری و کم‌انرژی که پس از ادغام وارنر برادرز دیسکاوری به سرعت توسط زاسلاو وارد تولید شد).
با این حال، استودیوهای رقیب و حتی شاید خود زاسلاو، در تلاش بودند آن‌ها را مقصر مشکلات کلی صنعت سینما جلوه دهند. دلیلش؟ این «دیوانه‌ها» فیلم‌های اورجینال با بودجه‌های سنگین را تصویب می‌کردند، آن هم وقتی که زاسلاو با سیاست صرفه‌جویی، پروژه‌های آماده‌ای مانند «بت‌گرل» و «Coyote vs. Acme» را برای جلوگیری از ضرر بیشتر بایگانی می‌کرد.
«Sinners» و «Weapons» – جواهرات تیز و براق احیای وارنر برادرز توسط دلوکا و عبدی
با گذر زمان و در پرتو موفقیت، دلوکا و عبدی حالا به خاطر مدیریت ایده‌آل استودیو پاداش می‌گیرند. آن‌ها فیلم‌سازان برجسته را استخدام کردند، به آن‌ها آزادی عمل دادند تا ایده‌هایشان را به بهترین شکل اجرا کنند، و در نهایت با مخاطبان و منتقدان به موفقیت رسیدند. این نتیجه تا حدی قابل پیش‌بینی بود؛ خبرنگارانی که پیش‌تر گزارش‌های بدبینانه منتشر می‌کردند، احتمالاً خبر داشتند که «Sinners» و «Weapons» در نمایش‌های آزمایشی عملکرد بسیار خوبی داشته‌اند.
البته فروش فیلم‌ها نیازمند بازاریابی قوی هم هست، و وارنر برادرز در معرفی زودهنگام «Weapons» و جذب توجه با ایده ترسناک «ناپدید شدن غیرقابل توضیح یک کودک» عالی عمل کرد.
در مقابل، کمپین تبلیغاتی «Sinners» کمی محتاطانه‌تر به نظر می‌رسید (به‌خصوص در جریان تورنمنت‌های بسکتبال NCAA و پلی‌آف NBA)، هرچند شاید این برداشت صرفاً از نگاه نویسنده بوده باشد. هنگامی که «Sinners» در گیشه داخلی به موفقیت قطعی رسید، مجله Variety تلاش کرد فشار بر دلوکا و عبدی را حفظ کند و ادعا کرد این فیلم ۹۰ میلیون دلاری هنوز سودآور نشده است. اما با توجه به نقدهای مثبت و بازخورد هیجان‌انگیز تماشاگران، چنین قضاوتی بیش از حد بدبینانه به نظر می‌رسید. همان زمان، «بن استیلر» در توییتر نوشت: «در کدام دنیا افتتاحیه ۶۰ میلیون دلاری برای یک فیلم اورجینال استودیویی ارزش چنین تیتر منفی‌ای را دارد؟»
چالش‌های پیش روی دلوکا و عبدی
طی چند ماه اخیر، فضای منفی علیه دلوکا و عبدی کاهش یافته، اما این صنعت همچنان بی‌رحم است. مدیران ریسک‌گریز که تشنه کنترل کامل روی فیلم‌ها هستند (و شیفته ایده‌های هوش مصنوعی‌اند) و خبرنگاران علاقه‌مند به جنجال، منتظرند تا در صورت عملکرد ضعیف فیلم پرهزینه «One Battle After Another» ساخته «پل توماس اندرسن» (با بودجه‌ای بین ۱۳۰ تا ۱۷۵ میلیون دلار)، دوباره حملات خود را آغاز کنند. همچنین فیلم «The Bride!» به کارگردانی «مگی جیلنهال» – اقتباسی از «عروس فرانکشتاین» با رویکرد ترسناک پانک راک – هم می‌تواند هدف انتقادات باشد، چون کارگردان آن تجربه ساخت فیلم با بودجه ۸۰ میلیون دلاری را ندارد.
در صنعتی که حافظه آن مثل تنگ ماهی کوتاه است، کافی است شرایط کمی تغییر کند تا بار دیگر انگشت اتهام به سوی این دو مدیر نشانه رود.
با این حال، دلوکا و عبدی هم می‌توانند همانند مخالفانشان از رسانه‌ها برای برجسته کردن دستاوردهای خود استفاده کنند یا ساده‌تر، همچنان روی مسیر فعلی بمانند: جذب بهترین فیلم‌سازان برای پیشبرد هنر سینما. اگر آینده‌ای سالم و امیدوارکننده برای صنعت فیلم آمریکا متصور باشد، بی‌شک در ساخت فیلم‌های اورجینال و بلاک‌باسترهایی خواهد بود که با امضای شخصی کارگردان‌ها همراهند. برای همین، علاقه‌مندان سینما باید موفقیت دلوکا و عبدی را آرزو کنند.
